Mam na imię Julka i jestem podobno świetnym dowodem na to, że najgorszy lęk da się przekuć w życiową pasję, a uporem i poświęceniem można osiągać nawet najtrudniejsze cele. Od 3 lat jestem pilotem samolotowym, z niewielkim doświadczeniem szybowcowym, aspirującym do zawodu pilota liniowego. Młoda stażem i nalotem w gronie lotników nie wyróżniam się szczególnie, jednak latanie i lotnictwo stanowi dla mnie niekończące się źródło przemyśleń, o których uwielbiam pisać i którymi chętnie się podzielę. Moja droga do lotnictwa zaczęła się, jak na pilotów, dość standardowo: ziarnko fascynacji zostało we mnie zasiane już we wczesnym dzieciństwie. Uwielbiałam bawić się modelami samolotów i oglądać te prawdziwe. A jednak panicznie bałam się choćby zbliżyć do samolotu. Niknące w bezkresie nieba przerażały mnie jeszcze bardziej, niż widok statków na morzu, a ja nie mogłam zrozumieć, jak niemiłe musi być życie ludziom, którzy wybrali właśnie samolot jako środek transportu. Ataki